سالــها  یک به  یک  گـذر  می کرد
مرد   همــــسایه  پیـــرتر  می شد
لحــظه ها   از  مقـابل   چـــشمش
می گذشــت  و  دیـــرتــر   می شد

پسرش نیست خـانه اش قبر است
دل  ا و   بیـــن  بـــاغ   می گـــیرد
بــشنود   تــــا   شـــهید     اوردند
از  جوانـــش   ســـراغ  می گیـــرد

امــد  امـــا  پســـر  نــه  تابوتـــش
پیر  شد  تا  که  او جوان شده است
این  که  دق  کرده  است  حق دارد
پدر  چـــند  استــخوان  شده  است

تازه  حق  داشت  استخوان  را  هم
تــک   و   تنــــها  نمی شود  ببری
گریه  می کرد  و  زیر  لب  می گفت
پـــسر   من   فــدای   ان پـــدری...

کـــه   روی  خـــاک   داغ   کربـــبلا
جگــری  پـــاره  پــــاره    پیـــدا کرد
ســر اکــبر  حــسیـن  جان  هم داد
زینــب   او   را   دوباره   احـــیا  کرد

صـورت  از   صـورت  پسـر  بـرداشت
بعد  از  ان  بوسه  زد  بــروی  عــلی
با  دو  انگــشت  لخــته  خونـــها  را
در  مــی اورد   ا ز   گــلوی   عـــلی

نــــا   امیـــدانه   الــتماســـش  کرد
علـــی اکـــبر  جـــوان  بگـــو  بــابــا
ســـر  ظــــهر  نمـــاز  امــــده  است
پاشــــو  اکبـــــر  اذان  بگـــو  بــابــا